Dit is het verhaal van een man die uit het niets de ingeving krijgt om naar Amerika te gaan en die daaraan gehoor geeft. Zijn bestemming: het Pine Ridge indianenreservaat. De man neemt het vliegtuig naar Minneapolis, dat meer dan negenhonderd kilometer naar het oosten ligt, want ‘hij wil ook nog wel iets van het land zien’.
Dan begint hij te wandelen, met een rugzak die meer dan dertig kilo weegt.
Deze man is Jan Hendrik van der Mee.

Jan legt contacten waar hij gaat, bereikt het reservaat, en maakt vele vrienden onder de Lakota-indianen. Want ook al is hij een blanke, voor velen is het duidelijk dat hij in werkelijkheid één van hen is, en dat hij een rol te vervullen heeft in hun levens. ‘Jan is ook geen echte blanke,’ zegt één van hen. ‘Hij is altijd al Lakota geweest. Hij heeft alleen het verkeerde kleurtje.’

Uiteindelijk gaat Jan meerdere keren naar het reservaat, waar hij deelgenoot wordt van een zweethut-ceremonie, de eer heeft een sundance te mogen meemaken en deel is van een herdenkingsdienst, waarbij peyote wordt ingenomen. Uiteindelijk wordt er door de gemeenschap zelfs een yuwipi georganiseerd ter genezing van zijn vrouw.

‘Ik heb mooie dingen mogen meemaken en die heb ik beschreven in dit boek. Alles is echt gebeurd, het is geen fantasie of getripte beleving geweest. Wel heb ik ervoor gekozen om mijn ervaringen te vertellen als één reis, dus zonder al het heen en weer vliegen tussendoor, en zonder alles wat er in Nederland speelde. Want zo was het voor mij: het was in feite één reis, één beleving van liefde en vriendschap die voorbij alle grenzen gaat.
Ik leg deze in liefde aan je voor.’