Wachtkamers van ziekenhuizen zijn grensgebieden. Snel binnen en buiten en dan vooral verder leven. Of dat hoop je tenminste, dat je toch-niet-ziek mag zijn, dat je gewoon even zit te wachten op de dokter die zegt dat je er niets te

zoeken hebben. Ook Liesbeth Van Impe verwachtte niet écht dat de wereld zoals ze die kende op het punt stond te verdwijnen.

Toen Liesbeth haar diagnose ‘borstkanker’ kreeg, vielen er veel dingen in duigen, maar ze wist wel: hier ga ik géén

boek over schrijven. De diagnose is dus niet de enige verrassing gebleken. En toch is dit niet het soort boek geworden

waaraan ze dacht, eentje dat het heeft over moed en de wijze lessen die er getrokken moeten worden. Neen, gaandeweg merkte Liesbeth dat het vooral de nuchtere, van drama ontdane verhalen waren die hielpen. Dit is geen verhaal over positief denken. Kanker trekt zich daar maar weinig van aan. Er valt niet te onderhandelen. Dit is het verhaal over een jaar op krukken, over de plaats van ziekte en gebrek in een Insta-perfecte wereld.

Liesbeth heeft het overleefd, en dat is genoeg. Met dit boek toont ze lotgenoten en iedereen die nog steeds geen kankerpatiënt in de ogen durft te kijken hoe kankerland eruit ziet en hoe je er kunt doorreizen.