Een oude heer vertelt over zijn eiland en zijn bewoners: de vuurtorenwachter, de dichter, de priester, de leraar. Een eiland dat zijn eigen regels heeft, waar iedereen elkaar kent, waar de wind en de zee mensen veranderen. Het eiland zit vol met katten, gedomesticeerde, dikbuikige straatkatten, die hun eigen leven leiden en ronddwalen van het ene huis naar het andere.

Op een dag verdwijnen de katten op onverklaarbare wijze en plotseling wordt de manier van leven van de hele gemeenschap bedreigd. De ontsteltenis van de eilandbewoners blijft niet onopgemerkt op het vasteland, waar men zich haast om te proberen het disfunctioneren te verhelpen.

De man die niet meer van katten hield is een elegante en vrijmoedige tekst die ons waarschuwt voor de kwetsbaarheid van onze vrijheden en ons doet nadenken over hoe taal wordt gemanipuleerd om ideeën te veranderen.

‘Deze rebelse en gedurfde tekst is een geweldige ontdekking. ’

– Boekhandel Vivement Dimanche (Lyon)

‘Dit is het soort boek dat elke goede boekwinkel voor altijd in zijn collectie moet hebben.’

– Boekhandel La Pléiade (Cagnes-sur-mer)

Isabelle Aupy (1983) leerde de literatuur kennen door de alfabetische volgorde in de schappen van openbare bibliotheken te volgen. Haar debuutroman De man die niet meer van katten hield werd lovend ontvangen en was een fenomeen onder Franse boekverkopers.