Op 27 januari 1945 stonden de Sovjet-troepen aan de poorten van het concentratie- en uitroeiingskamp Auschwitz, waar Adolphe Fischer, de grootvader aan moederszijde van André Gantman, is gestorven. Zoals duizenden anderen werd hij gedeporteerd vanuit Antwerpen in het kader van de geplande `eindoplossing van het Joodse vraagstuk.
'Nooit meer Auschwitz' werd een politiek en een veelvuldig geuit maatschappelijk credo. 27 januari werd door de Verenigde Naties zelfs uitgeroepen tot 'Holocaust Memorial Day'. Educatie en reflectie zouden Jodenhaat verbannen, gezien de gevolgen ervan die geleid hebben tot de genocide die de nazi's organiseerden. Gantman stelt vast dat het antisemitisme helemaal niet is verdwenen, maar aan kracht heeft herwonnen via onder meer sociale media, folkloristische activiteiten en identitaire bewegingen.
De auteur draagt in zich door zijn familiale verleden wat hij zelf een 'Auschwitz-gen' noemt. Dat stelt hem in staat het antisemitisme dat in de maatschappij sluimert te onderkennen. Zijn boodschap luidt: 'Mijn inzet tegen Jodenhaat is een strijd voor vrijheid en democratie.'